Νόμιζα πως η αγάπη θα κρατούσε για πάντα.
Έκανα λάθος.
Ήταν ο Βορράς και ο Νότος μου. Η Δύση και η Ανατολή μου. Το πειραχτήρι μου. Η κουβεντούλα και το τραγούδι μου. Της Κυριακής τα μεσημέρια μου. Ήταν ο ήρωας μου. Ο θαυμαστής μου. Ο μάνατζερ μου. Απ’ όλα τα ποιήματα, το αγαπημένο μου. Ήταν η καρδιά της καρδιάς μου. Τώρα πια τα αστέρια δεν έχουν σημασία. Σβήστε τα όλα. Μαυρίστε τον ουρανό και αδειάστε τον ωκεανό. Ξεκρεμάστε τον ήλιο. Διαλύστε τον. Τίποτα να μην μείνει, αφού τίποτα δεν θα είναι όπως πριν.
Πέρασαν μήνες, χρόνια κι είναι φορές που ξεχνάω ακόμη και το πρόσωπο του. Τη φωνή του την μαγική άλλο πια δεν την θυμάμαι. Πασχίζω να θυμηθώ τίποτα. Μόνο το χαμόγελο το αστραφτερό εκείνο κάπως αμυδρά, όμως και πάλι δύσκολα. Μόνο ένα βάρος στην καρδιά έχει απομείνει που φαίνεται να ναι μεγαλύτερο απ’ την ανάμνηση του.
Δεν είχα ιδέα τι πάει να πει θλίψη μέχρι τη μέρα που έμαθα πως έφυγε. Αυτή ήταν η πιο ακρωτηριασμένη μέρα της ζωής μου. Παγωνιά η απουσία του. Ανυπόφορη. Πνιγηρή. Με τσάκισε. Έκανα αμάν να την συνηθίσω. Αμέτρητες οι φορές που περίμενα το τηλέφωνο να χτυπήσει, την πόρτα να ανοίξει. Πάλι, όπως πριν. Περίμενα και περίμενα, κι όσο δεν ερχόταν γινόμουν ένα με τους διαλυμένους, τους κομματιασμένους. Έτσι έγινε όνειρο. Όχι απ’ αυτά που σε κάνουν να χαίρεσαι και να ελπίζεις. Απ’ τα άλλα. Απο αυτά που σε κάνουν να μισείς την πραγματικότητα. Απο αυτά που σε αναγκάζουν να ζεις ένα αιώνιο ψέμα. Θέλει δύναμη να λες αντίο. Θέλει κότσια να θυμάσαι. Πονάει να θυμάσαι. Την τρέμω την μνήμη δε στο κρύβω. Καμιά φορά με ξεγελά. Με γλεντά. Προσπάθησα να την σκοτώσω, μάταια. Με τίποτα δεν πέθαινε. Ανεξίτηλη. Αθάνατη. Δεν φεύγουν οι άνθρωποι μάτια μου, μην προσπαθήσεις να τους διώξεις. Φυλαχτά γίνονται που τα κουβαλάμε πάντα και παντού μαζί μας.
Να τους αγκαλιάζετε τους ανθρώπους σας σφιχτά. Μέχρι να μην μπορούν να ανασάνουν. Να τους αγαπάτε και να τους το λέτε. Μην τους αφήνετε να μαντεύουν. Κι’ όλα αυτά πριν προλάβουν να μεταμορφωθούν σε αναμνήσεις. Πριν γίνουν φωτογραφίες. Τσακίζουν οι αναμνήσεις να ξέρεις. Πονάνε οι καρέκλες που άδειασαν. Οι φωνές που δεν ξανά ακούστηκαν. Τα χαμόγελα που έσβησαν για πάντα. Οι φιγούρες που δεν ξανά βρέθηκαν ποτέ στον χάρτη. Και όταν σας παίρνουν τηλέφωνα να τα σηκώνετε, όπου και αν είστε, ό,τι και αν κάνετε. Να τους μιλάτε, μη βιάζεστε να το κλείσετε. Δε ξέρεις τι θα’ δινα εγω για να ξανά δω στο τηλέφωνο μου κλίση του. Τη ζωή μου την ίδια. Ακόμη και αν ήταν για λίγο. Να τους μιλάτε πάντα σαν να είναι η τελευταία φορά. Δεν ξέρεις πότε θα είναι η τελευταία φορά. Κανείς δεν το ξέρει. Το τέλος μπορεί να ναι πιο κοντά απο όσο νομίζουμε.
Το λάθος μας άνθρωπε, ξέρεις ποιο είναι ; Έχουμε την εντύπωση πως είμαστε παντοτινοί σε αυτό τον κόσμο. Όλο αναβάλλουμε, αφήνουμε καταστάσεις μετέωρες, στην τύχη τους εντελώς. Δεν νοιαζόμαστε πια. Σπάνια κοιταζόμαστε στα μάτια. Μιλάμε άσχημα. Πληγώνουμε. Έχουμε νεύρα. Ξεσπάμε σε ανθρώπους που δεν μας έφταιξαν σε τίποτα. Κρατάμε μούτρα, κακία. Και όλα αυτά λέγοντας, ελα μωρέ, και τι έγινε; αφού έχουμε χρόνο. Τα διορθώνουμε αύριο.
Αφήστε τις βλακείες. Μην είστε ανόητοι. Προσγειωθείτε. Τους ανθρώπους σας να τους κοιτάτε στα μάτια. Να τους αγγίζετε. Να τους ακούτε. Να τους χαμογελάτε. Να τους βοηθάτε. Με όλο σας το είναι. Πάντοτε σαν να είναι η τελευταία φορά.
Φεύγουν οι άνθρωποι τ’ ακούς? .. φεύγουν οι στιγμές.. φεύγουν..
Τρέχα να τους προλάβεις πριν γίνουν όνειρο
