Τέχνες

Το σπίτι που δεν μένει κανείς

Για βδομάδες το κορίτσι δίσταζε να επισκεφτεί το σπίτι που δεν έμενε κανείς. Άδειο μα ποτέ εγκαταλελειμμένο, Τζάνου με Γκαρέλη, στον πέμπτο όροφο της πολυκατοικίας. Τα παράθυρά του σίγουρα δεν θα ‘ταν τα μοναδικά σβηστά φώτα στην βραδινή εικόνα του δρόμου. Τίποτα ιδιαίτερο. Το αγόρι της έδωσε τα κλειδιά σαν δώρο και της είπε πως ήταν δανεικά.

Την πρώτη φορά που άνοιξε τα παντζούρια, στο φως φαινόταν ο
χορός της σκόνης πριν πέσει πάνω στον σωρό με επιτραπέζια που είχαν αγαπηθεί. Από
το παράθυρο απλώνονταν ο κόσμος. Πρόσεξε ότι οι τόμοι στην βιβλιοθήκη ήταν εξίσου
άδειοι, κι άρχισε να τους γεμίζει με όσα της έλεγε.

Λίγο λίγο η παρουσία της εκεί αρχίζει να βγάζει νόημα. Ταιριάζει με τα χρώματα και μυρωδιά του. Περνάει εκεί όλο και περισσότερο χρόνο. Βγάζει από το ράφι τους δίσκους, και η δυνατή μουσική σιγάζει την φωνή μέσα της: Τα κλειδιά δεν είναι δικά σου. Χορεύει σαν να είναι κουφή. Κι αναρωτιέται, με τόσες τάσεις φυγής, εδώ γιατί θέλει να μείνει;

Σβήνει τα φώτα να θυμηθεί τις στιγμές που χαρμάνιαζε κάτω απ’ τους προβολείς, με τον τρόπο που υπήρχε και γέμιζε την αίθουσα. Και προσεύχονταν να μην έρθει το τελευταίο τραγούδι. Μετά έτρεχε να φύγει γιατί οι μέρες δεν αντέχουν τέτοια λάθη.

Τέλος πάντων. Στο σπίτι δεν μένει κανείς.


Φένια Παπαδούλη

Στο δημοτικό κάναμε σκέφτομαι και γράφω, αλλά εγώ μόνο έγραφα. Από τότε μέχρι σήμερα, τα συναισθήματα που ξεχειλίζουν τα διώχνω στο χαρτί. Στόχος μου στα blogs είναι τα λόγια μου να γίνουν καταφύγιο στις δύσκολες μέρες - η συντροφιά του μοναχικού ταξιδιώτη. Σας περιμένω λοιπόν συνοδοιπόρους σε αυτό το ταξίδι! Κι αν δεν με βρείτε να γράφω κείμενα, θα 'μαι στην ηλεκτρολόγων μηχανικών και θα γράφω κώδικα, για τρίτη χρονιά, στην πόλη που μεγάλωσα.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Back to top button