Πλέον οι ρυθμοί της ζωής μας είναι πάρα πολύ γρήγοροι. Νοιώθουμε πως οι μέρες οι μήνες οι εποχές περνάνε με ιλιγγιώδη ρυθμό. Και ο χρόνος κυλάει χωρίς να προλαβαίνουμε…. Το καταλαβαίνουμε όταν κοιτάμε προς τα πίσω. Και τότε αιφνιδιαζόμαστε. Πόσες φορές έχεις πει “πως πέρασε έτσι ο καιρός, δεν το κατάλαβα, ή πως ο χρόνος περνάει πολύ γρήγορα, γιατί έχουμε να κάνουμε πάρα πολλά, ποτέ δεν είναι ο χρόνος αρκετός για να κάνουμε όλα αυτά που θέλουμε”.
Αυτό μας αγχώνει και μας στενοχωρεί.
Και κάτι ακόμα: Πολλές φορές έχουμε πει: «τα ωραία τελειώνουν γρήγορα». Γιατί όταν κάνουμε κάτι που μας αρέσει, ο χρόνος περνάει πάρα πολύ γρήγορα. Όταν κάνουμε κάτι που νιώθουμε ως αγγαρεία ή δεν απολαμβάνουμε ιδιαίτερα, νιώθουμε λες και κρατά αιώνια.
Η καθημερινότητά μας ακόμα και σαν φοιτητές μας φαίνεται μια ατελείωτη επανάληψη, σχολή, σπίτι, διάβασμα, έξοδος και πάλι από την αρχή. Μερικές φορές νοιώθεις ότι το ζεις λίγο παραπάνω και νοιώθεις καλά. .
Και έτσι καταλήγουμε να μας αγχώνει κάθε σκέψη σχετική με το χρόνο και τη ζωή μας σε σχέση με αυτόν. Και αυτό το άγχος, μας παγιδεύει.
Είναι διαπιστωμένο ότι η αίσθηση του χρόνο είναι καθαρά υποκειμενικό ζήτημα. Και εδώ κρύβεται το μυστικό:
Όταν ζούμε κάπως μηχανικά, ξεχνάμε να βλέπουμε (και όχι απλώς να κοιτάμε) γύρω μας, να σκεπτόμαστε, να απολαμβάνουμε κάτι όμορφο ή ενδιαφέρον, να συνειδητοποιήσουμε τι συμβαίνει και έτσι οι εμπειρίες απλώς περνάνε από πάνω μας και δεν γίνονται πραγματικά βιώματα. Έτσι, δεν συμμετέχουμε, και τελικά δεν δημιουργούμε αναμνήσεις.
Αν καταλήγουν κάπου αυτές οι σκέψεις είναι πως αν ΖΟΥΜΕ το τώρα, την κάθε στιγμή, αν κάνουμε την κάθε μέρα διαφορετική από την προηγούμενη, αν δεν αφηνόμαστε, αν δεν προσπερνάμε αμέτοχοι όσα υπάρχουν ή γίνονται γύρω μας και μέσα μας, ο χρόνος δεν θα τρέχει φεύγοντας άπρακτος. Θα μεγαλώνει και θα γεμίζει
