Το Πάσχα γιορτάζεται η Ανάσταση, έτσι;
Έτσι;
Καλέ ναι, μην ψαρώνετε.
Αλλά η λέξη “Πάσχα” είναι εβραϊκή. Και δε σημαίνει Ανάσταση.
Σημαίνει “Πέρασμα”.
Η ελληνική λέξη για τη γιορτή του Πάσχα είναι “Λαμπρή”, οπότε γιατί να κρατάμε το εβραϊκό όνομα;
Ελάτε κοντά μου, θα σας πω ένα παραμύθι.
Μια φορά κι έναν καιρό, γύρω στα 3.500 χρόνια πριν, ο λαός του Ισραήλ ζούσε σκλαβωμένος στη γη της Αιγύπτου. Οι Αιγύπτιοι εκμεταλλεύονταν στο έπακρο όλο αυτό το ανθρώπινο δυναμικό και τους χρησιμοποιούσαν για σκληρή εργασία σε δυσμενείς συνθήκες. Ωστόσο, αν και υποδουλωμένοι, οι Ισραηλίτες είχαν μία φανερή τάση να αυξάνουν ολοένα και περισσότερο σε πληθυσμό. Αργά ή γρήγορα θα γινόταν το αναπόφευκτο: Εξέγερση.
Ο Φαραώ δεν μπορούσε να αφήσει κάτι τέτοιο να συμβεί. Έδωσε λοιπόν διαταγή να σφαγιαστούν όλα τα νεογέννητα αρσενικά παιδιά των Ισραηλιτών. Ένα από αυτά κατάφερε να γλυτώσει. Ήταν ο Μωυσής, που τον βρήκε η Αιγύπτια πριγκίπισσα σε ένα καλάθι να επιπλέει στο Νείλο.
Η ιστορία του Μωυσή είναι από τις αγαπημένες μου και θα χαιρόμουν να μπω σε λεπτομέρειες, αλλά ξέρω ότι έχετε μικρό attention span οπότε θα αρκεστώ να αναφερθώ σε αυτά που όντως μας ενδιαφέρουν αυτή τη στιγμή.
Ο Μωυσής μεγάλωσε σαν πρίγκιπας, όμως αργότερα έμαθε για την πραγματική του ταυτότητα και εναντιώθηκε στην οικογένεια που τον μεγάλωσε, αφήνοντας τα πλούτη και την εξουσία για να ελευθερώσει το λαό του.
Προσπάθησε πολύ με διαπραγματεύσεις. Βασικά το ντιλ είχε ως εξής: ή αφήνεις τον λαό μου ελεύθερο ή θα πέσει φωτιά να σας κάψει. Διότι, βλέπετε, στο παρελθόν ο Μωυσής είχε κάποιες τυχαίες συναντήσεις με το Θεό (Γιαχβέ ή Ιεχωβά, όπως αποκαλείται στον Ιουδαϊσμό). Εννοείται πως ο Φαραώ δε δέχτηκε, πρώτον γιατί τον συμφέρει να έχει στη διάθεσή του τόσα εργατικά χέρια, αλλά και επειδή είναι ο Φαραώ της Αιγύπτου και δεν πιστεύει σε κανέναν Γιαχβέ.
Ο Γιαχβέ έδωσε εντολή στους Ισραηλιτες να τρώνε μόνο Άζυμο Άρτο (ψωμί χωρίς μαγιά) για μια εβδομάδα και να θυμούνται αυτή την εντολή και να τη γιορτάζουν γιατί την Εβδομάδα των Αζύμων θα τους ελευθέρωνε.
Έστειλε λοιπόν ο Θεός τις Δέκα Πληγές του Φαράω, τις οποίες θα ήθελα πολύ να αναλύσω αλλά συγκρατώ τον εαυτό μου και θα σας πω μόνο ότι τελικά τον έπεισαν τον Φαραώ να αφήσει τους Ισραηλίτες να φύγουν.
Κι εκείνοι έφυγαν.
Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Ή και όχι γιατί τελικά ο Φαραώ το μετάνιωσε και έστειλε στρατό να κυνηγήσει τους Ισραηλίτες. Τους έφτασε λίγο πριν την Ερυθρά Θάλασσα όπου ο Μωυσής με τη βοήθεια του Γιαχβέ χώρισε τα νερά και άνοιξε πέρασμα για τους Ισραηλίτες, ενώ όταν επιχείρησαν να περάσουν οι Αιγύπτιοι, τα νερά επέστρεψαν και πάλι στη θέση τους, πνίγοντάς τους.
Και έτσι ο λαός του Ισραήλ ελευθερώθηκε και με αρχηγό τον Μωυσή κίνησε για τη Γη της Επαγγελίας ενωμένος σα γροθιά και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Ή και όχι γιατί οι άνθρωποι σε κάθε εποχή και σε κάθε λαό είμαστε εγωιστές και ανόητοι και καταλήγουμε να τρώμε τα μούτρα μας αλλά δε θα σας αναλύσω την ιστορία του μεγάλου ταξιδιού των Ισραηλιτών και πώς συνεχώς έτρωγαν τα μούτρα τους (ΌΣΟ ΚΙ ΑΝ ΘΑ ΤΟ ΉΘΕΛΑ).
Κάπου εδώ παίρνω μία ανάσα. Μία μεγάλη ανάσα. Ας χασμουρηθώ και λίγο. Κι εσείς πιείτε λίγο νερό που έχετε ώρα. Μέχρι να πιείτε έχουμε μεταφερθεί από την Παλαιά στην Καινή Διαθήκη, από το παλάτι του Φαραώ στην Αίγυπτο, στο όρος των Ελαιών στην Ιερουσαλήμ. Εκεί προσεύχεται Ιησούς Χριστός, ο Μεσσίας, ο Σωτήρας και Θεός των Χριστιανών γιατί όπου να ‘ναι, ένας από τους μαθητές του, ο Ιούδας ο Ισκαριώτης θα τον πρόδιδε στους Ιουδαίους κι εκείνοι θα τον σταύρωναν.
Πριν λίγες ώρες μόνο είχε δειπνίσει με τους αγαπημένους του μαθητές για τελευταία φορά. Δείπνησαν όλοι μαζί για να γιορτάσουν τη γιορτή των Αζύμων, όπως είχαν πλέον παράδοση στην Ιερουσαλήμ. Θυμόντουσαν, όπως είχε ζητήσει ο Θεός, την απελευθέρωσή τους, το Πέρασμά τους από την Αίγυπτο στην έρημο, το Πάσχα τους.
Και ο Ιησούς σταυρώθηκε. Και οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί σήμερα τον πιστεύουν ως το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας. Πως σαν Υιός του Θεού ήρθε στη γη, ήταν ο μόνος αναμάρτητος άνθρωπος και αναστήθηκε νικώντας για πάντα τον θάνατο.
Όπως οι Εβραίοι γιορτάζουν το Πέρασμα από τη σκλαβιά στην ελευθερία, έτσι και οι χριστιανοί γιορτάζουν το Πέρασμα από το θάνατο στη ζωή. Λέω “Εβραίοι” και όχι Ιουδαϊστές διότι το Εβραϊκό Πάσχα είναι κυρίως γιορτή εθνικοαπελευθερωτική και όχι θρησκευτική. Άλλα κοινά ανάμεσα στις δύο γιορτές είναι η χρονική περίοδος στην οποία γιορτάζονται (Άνοιξη) καθώς και πολλά ήθη και έθιμα που μοιράζονται, τα οποία δε θα απαριθμήσω.
ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ
Εναλλακτικός τίτλος γι’ αυτό το άρθρο: η Έφη προσπαθεί απεγνωσμένα να μην βγει εκτός θέματος
