‶28 Φεβρουαρίου 2023
Τέμπη,
Οργή, θλίψη, απώλεια. Μεικτά, μα αρνητικά, τα συναισθήματα των ημερών. Θολώνουν τη λογική και παραμερίζουν τη κριτική σκέψη. Μα έτσι λειτουργεί ο άνθρωπος, με το συναίσθημα.
Αυτές οι μέρες δύσκολες, αυτές οι μέρες θλίψης, αυτές οι μέρες άθλιες, μα μέρες για να στηρίξεις! Οφείλουμε να σταθούμε στους συνανθρώπους μας που χάσανε το παιδί, τον αδερφό/ή, το σύντροφο, το φίλο, το αγαπημένο τους πρόσωπο. Μπορούμε να τους βοηθήσουμε στην εύρεση αυτών, που γονείς και φίλοι ψάχνουν να βρουν στα νοσοκομεία, να δουν αν αναπνέουν ακόμα και μπορούμε να βοηθήσουμε δίνοντας, όσοι μπορούμε, αίμα στα δεκάδες σημεία πανελληνίως τα οποία ευτυχώς από τις πρώτες κιόλας ώρες γέμισαν, ειδικά από νέα παιδιά.
Ας παραμερίσουμε όμως για τις πρώτες μέρες του σοκ, την οργή. Ας σεβαστούμε την οδύνη των ατόμων με απώλειες και έπειτα, με καθαρό μυαλό, ας δράσουμε ενάντια των υπαιτίων αυτής της κατάστασης, οι οποίοι είναι πολλοί. Δεν φταίει ΜΟΝΟ η κυβέρνηση, δεν φταίει ΜΟΝΟ ο μηχανοδηγός, δεν φταίει ΜΟΝΟ η εταιρεία. Φταίω ΕΓΩ, φταις ΕΣΥ, φταίμε ΟΛΟΙ μας. Όχι όσοι τους ψηφίσαμε, αλλά και όσοι δεν ψηφίσαμε καν, όσοι κρυβόμασταν πίσω από το ‘’όλοι τα ίδια σκατά είναι, ό,τι και να ψηφίσω εγώ…’’, όσοι κηρύττουμε και περηφανευόμαστε για τη δημοκρατία του Περικλή αλλά αδιαφορούμε για τη σημερινή «Repubblica di Salò», όσοι γνωρίζαμε για τη κατάσταση των σιδηροδρόμων/τραίνων αλλά το συζητούσαμε χαριτολογώντας αντί να δράσουμε με κάποιο τρόπο. Επειδή όμως δεν γίνεται να μπούμε όλοι ‘φυλακή’, τουλάχιστον, ας μην αφήσουμε να γλιτώσουν αυτοί, στους οποίους ανατέθηκε το φορτίο της ευθύνης για να τα βγάλουν πέρα.
Μη συγκινηθείτε από τα κροκοδείλια δάκρυα (με την αρχαιά ελληνική έννοια) των στελεχών, μην υποκύψετε στις δήθεν συλλυπητήριες δηλώσεις και μη νομίζετε πως οι παραιτήσεις που πιθανόν προκύψουν, δεν έχουν σχέση με τις επικείμενες εκλογές και μόνο.
Αυτή η χώρα έχει περάσει πολλά δεινά και ποτέ δεν άλλαζε κάτι. Ας μην περάσει και αυτό ατιμώρητο επειδή διχαστήκαμε και μαλώναμε μεταξύ μας. Η δύναμη ακόμα βρίσκεται στα χέρια μας, η απόφαση είναι δική μας. Πολιτικοποιήσου, αντέδρασε, πάλεψε και μη σιωπάς, μη περιμένεις να συμβεί το κακό σε εσένα για να μιλήσεις. Για μια φορά στην ιστορία αυτής της βασανισμένης χώρας, ας ενωθούμε για να γίνει αυτή η πολυπόθητη αλλαγή!! Ο χρόνος τελειώνει…
Ταπεινά λόγια ενός 21χρονου″
Δύο μέρες μετά το δυστύχημα, έγραψα τα παραπάνω, γεμάτος θυμό, θλίψη και αίσθημα ευθύνης. Ήταν μια κραυγή αγανάκτησης, μια προτροπή να μη ξεχαστεί αυτό το έγκλημα. Δυο χρόνια μετά, αναρωτιέμαι: άλλαξε κάτι; Μάθαμε από αυτό ή απλώς προχωρήσαμε παρακάτω;
Δύο χρόνια πέρασαν. Δύο χρόνια που η οργή δεν καταλάγιασε, που η θλίψη δεν έγινε παρελθόν. Δύο χρόνια που αποδείχθηκε πως η Ελλάδα δεν ξεχνά εύκολα… αλλά συγχωρεί εύκολα. Πολύ εύκολα.
28 Φεβρουαρίου 2023. Η μέρα που σταμάτησε ο χρόνος για δεκάδες οικογένειες. Η μέρα που αποδείχθηκε – για ακόμα μια φορά – πως η αμέλεια δεν είναι απλώς ένα λάθος, αλλά ένα προμελετημένο έγκλημα. Δεκάδες νέοι άνθρωποι χάθηκαν μέσα σε μια κόλαση φωτιάς και σιδερικών επειδή «κάποιος έκανε λάθος». Επειδή ένα ολόκληρο σύστημα ήξερε, αλλά δεν έκανε τίποτα.
Και τώρα, δύο χρόνια μετά, ήρθε η ώρα της διαγραφής. Όχι της μνήμης μας, αλλά των κατηγοριών. Αυτόν τον Ιούνιο, οι ευθύνες των πολιτικών για το δυστύχημα στα Τέμπη παραγράφονται. Ναι, καλά διάβασες. Οι ίδιοι άνθρωποι που έφεραν το σιδηροδρομικό δίκτυο στο χείλος της καταστροφής, που άφησαν ένα σύστημα ασφαλείας ημιτελές και ένα δίκτυο σε διάλυση, θα συνεχίσουν ανενόχλητοι.
Κανείς τους δεν θα λογοδοτήσει.
Κανείς τους δεν θα μπει φυλακή.
Κανείς τους δεν θα πληρώσει το τίμημα.
Εμείς, όμως, πληρώσαμε. Και πληρώνουμε ακόμα.
Πληρώσαμε με ανθρώπινες ζωές. Όχι απλά από «ανθρώπινο λάθος», αλλά από ένα σύστημα καταδικασμένο σε αποτυχία. Γιατί δύο χρόνια μετά, ξέρουμε περισσότερα.
Ξέρουμε ότι η εμπορική αμαξοστοιχία που συγκρούστηκε με το επιβατικό τρένο μετέφερε επικίνδυνα εύφλεκτα υγρά (ξυλόλιο και τολουόλιο), γι’ αυτό η φωτιά ξέσπασε τόσο γρήγορα και κατάπιε ανθρώπους πριν καν προλάβουν να αντιδράσουν. Μας το είπαν; Όχι. Το μάθαμε μήνες μετά, στα ψιλά των εφημερίδων και από βίντεο που βρέθηκαν πεταμένα σε κάδους. Γιατί κουβαλούσαν αυτές τις ουσίες σε ποσότητα 400 φορές πάνω από το όριο ασφαλείας; Προοριζόταν για παραγωγή πολεμικού υλικού; Πήγαινε στο μέτωπο της Ουκρανίας; Η μεταφορά έγινε με τις ευλογίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Γιατί απαιτεί και η Αμερική την εξιχνίαση του δυστυχήματος;
Και ξέρουμε πως το σύστημα τηλεδιοίκησης που υποτίθεται πως θα προλάβαινε τέτοια δυστυχήματα δεν μπήκε ποτέ. Μας το είπαν; Όχι. Το ήξεραν; Ναι. Παρόλα αυτά, δεσμεύτηκε η κυβέρνηση να βάλει τρένα υδρογόνου μέχρι το 2027. Άλλη μια από τις δεσμεύσεις, που έλαβε άλλη μια από τις κυβερνήσεις της Ελλάδας.
Πληρώσαμε με εμπαιγμό. Γιατί οι ίδιοι πολιτικοί που έβγαιναν στις τηλεοράσεις και δήλωναν «συντετριμμένοι» είναι οι ίδιοι που:
- Καταθέτουν μηνύσεις κατά των συγγενών των θυμάτων που ζητούσαν δικαιοσύνη.
- Εκφοβίζουν δημοσιογράφους που αποκάλυπταν τις εγκληματικές αμέλειες.
- Κατεβάζουν διαφημίσεις που υπενθυμίζουν το έγκλημα, μη χαλάσει το πολιτικό αφήγημα
- Σταμάτησαν αθλητικούς αγώνες επειδή οι φίλαθλοι αντί συνθημάτων για της ομάδα, φώναζαν για τα θύματα των Τεμπών
- Βγαίνουν στα κανάλια και με θράσος κουνάν το δάχτυλο
- Έκαναν υπουργικό μετασχηματισμό-παρωδία για τα μάτια του κόσμου
- Παραιτούνται από υπουργεία απλά για να επιστρέψουν ως βουλευτές, μη στεναχωρηθεί ο μπαμπάς που χάθηκε θέση γενεών…
Πληρώσαμε με αγώνα. ΟΧΙ γιατί το ζητήσαμε, αλλά γιατί έπρεπε. Γιατί για πρώτη φορά, εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες βγήκαν στους δρόμους, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, για να φωνάξουν: ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΞΥΓΟΝΟ!
Από Κρήτη μέχρι Έβρο και από Αμερική μέχρι Ιαπωνία, η Ελλάδα σηκώθηκε στο πόδι. Πρωτοφανείς κινητοποιήσεις, απεργίες, συλλαλητήρια, μια ολόκληρη χώρα που ενώθηκε σε έναν κοινό αγώνα. Και τι έκανε το κράτος;
Καταστολή. Ξύλο. Χημικά. Φόβο.
Το μήνυμα των καρεκλοκένταυρων ήταν ξεκάθαρο: Ξεχάστε το. Σταματήστε να μιλάτε. Προχωρήστε παρακάτω.
Όμως, δεν προχωράμε παρακάτω. Γιατί αυτόν τον Ιούνιο, αν παραγραφούν οι ευθύνες, δεν θα φταίνε μόνο αυτοί. Θα φταίμε και εμείς. Θα φταις ΕΣΥ, θα φταίω ΕΓΩ. Αν τους αφήσουμε να διαγράψουν την ενοχή τους, θα είναι σαν να διαγράφουμε τις ζωές που χάθηκαν.
Δύο χρόνια μετά, η επιλογή είναι στα χέρια μας.
Ταπεινά λόγια ενός φοιτητή
Κωνσταντίνος Σαντορίνης
