Ήτανε 28/2/2023 και ώρα 23:22 (περίπου), όταν στην περιοχή Ευαγγελισμός Τεμπών Λάρισας η επιβατική αμαξοστοιχία Intercity 62 της εταιρείας Hellenic Train (που εκτελούσε το δρομολόγιο Αθήνα-Θεσσαλονίκη) συγκρούστηκε μετωπικά με την εμπορική αμαξοστοιχία 63503 (που εκτελούσε το δρομολόγιο Θεσσαλονίκη-Λάρισα) προκαλώντας τον θάνατο 57 ανθρώπων και τον τραυματισμό τουλάχιστον 85, λόγω της σύγκρουσης, της ανάφλεξης και τον εκτροχιασμό των συρμών.
Ακούστηκαν πολλές δικαιολογίες για τα αίτια του δυστυχήματος (ανθρώπινο λάθος ήτανε η επικρατέστερη), αλλά εξαιτίας αυτού του τραγικού δυστυχήματος μαθεύτηκαν πολλά μελανά σημεία της λειτουργίας του σιδηροδρομικού δικτύου της Ελλάδας που δεν αποδίδουν το δυστύχημα σε “τραγικό ανθρώπινο λάθος” αλλά σε “έγκλημα” .
1 χρόνο μετά οι συγγενείς των θυμάτων αλλά και οι επιζήσαντες (τραυματίες και μη) έχοντας να διαχειριστούν τον ψυχολογικό και σωματικό πόνο που τους επέφερε το συγκεκριμένο γεγονός, ζητούν δικαιοσύνη για τις αδικοχαμένες ψυχές.
…
Δε θα μιλήσω πολιτικά, ούτε θα κατηγορήσω κάποιον ονομαστικά, αλλά θα μιλήσω μέσα απ’την ψυχή μου.
Τέμπη 2023
Ακούστηκαν πολλά κατά τη διάρκεια εξέτασης της υπόθεσης, όπου όλος ο ελληνικός λαός έμαθε κρυμμένα μυστικά για το πως λειτουργούσε (ή μάλλον δεν λειτουργούσε) το σιδηροδρομικό δίκτυο στη χώρα.
Για να θυμίσουμε λοιπόν, το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη οφείλεται σε μετωπική σύγκρουση μίας επιβατικής και μίας εμπορικής αμαξοστοιχίας, οι οποίες κινούνταν στην ΙΔΙΑ σιδηροδρομική γραμμή για τουλάχιστον μισή ώρα πριν τη σύγκρουση.
Εν έτη λοιπόν 2023, που η τεχνητή νοημοσύνη έχει κάνει την εμφανισή της, καθημερινά ζούμε και εργαζόμαστε με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας (smartphones, laptops κοκ), που σχεδόν κάθε συσκευή παρέχει δυνατότητα εντοπισμού, στο σιδηροδρομικό δίκτυο της Ελλάδας (που είναι και κράτος-μέλος της ΕΕ) δεν υπάρχει τηλεματική, συνεχής έλεγχος των τρένων καθ’ όλη τη διάρκεια των δρομολογίων, ώστε το κέντρο ελέγχου να ειδοποιήσει τους οδηγούς των τρένων ότι κινούνται στην ίδια γραμμή και να αποτρέψει τέτοιου είδους συμβάντα.
Πάμε και όπου βγει…
Είμαι 21 χρονών και έχω ταξιδέψει με τρένο αρκετές φορές και πάντα σκεφτόμουν τον προορισμό που θέλω να φτάσω, τι θα κάνω κατά τη διάρκεια της διαδρομής για να περάσει ευχάριστα η ώρα, αλλά ποτέ μου δεν σκέφτηκα ότι μπαίνοντας μέσα στο τρένο και καθισμένος στη θέση μου, υπάρχει η πιθανότητα να μην φτάσω ποτέ εκεί που θέλω, να σταματήσει η ζωή μου και να τελειώσουν τα όνειρά μου για πάντα! Και ξέρετε γιατί ποτέ μου δεν το σκέφτηκα?
Όχι γιατί πρέπει (και είναι και ηθικά και ψυχολογικά σωστό) να σκέφτω θετικά και να ζω την κάθε στιγμή σαν να είναι δεδομένο ότι θα υπάρξει και το αύριο, αλλά γιατί εγώ εμπιστεύτηκα τη ζωή μου, τα όνειρά μου σε ένα τρένο που πουλούσε εισιτήρια χωρίς επιστροφή, χωρίς να με ενημερώσει.
Αλήθεια, στην χώρα σας, θα τολμούσε κανείς να βάλει τιμή στην ανθρώπινη ζωή;
Σε μας τόλμησαν.
Tην κοστολόγησαν όσο ένα εισιτήριο τρένου
Απόσπασμα από την ομιλία της κα Μαρίας Καρυστιανού στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο
Πάρε με ότ(αν) φτάσεις!
Αυτή είναι η Μαρία Καρυστιανού. Μία γυναίκα, μία μάνα που (όπως λέει και κάθε μάνα στο παιδί της όταν ταξιδεύει) ήθελε να ακούσει από την 20χρονη κόρη της Μάρθη να της λέει την απλή φράση: “Μαμά έφτασα σπίτι”.
Από το ξημέρωμα της 1ης Μαρτίου 2023, κανένας γονιός, κανένα παιδί δε θα λέει τις φράσεις “Καλό ταξίδι!”, “Πάρε με όταν φτάσεις…”, “Μαμά έφτασα!”, χωρίς να σκέφτεται αυτούς τους 57 ανθρώπους (στην πλειοψηφία τους νέοι, φοιτητές των 20χρόνων) που δεν έφτασαν σπίτι τους, που δεν κατάφεραν να αγκαλιάσουν το μπαμπά τους και να πάρουν ένα φιλί στο μάγουλο από τη μαμά τους.
Η κα Καρυστιανού , η πρόεδρος της προσωρινής διοίκησης του Συλλόγου Οικογενειών Θυμάτων των Τεμπών, είναι πλέον η ΜΑΝΑ όλων αυτών των ανθρώπων που έχασαν άδικα τη ζωή τους στο δυστύχημα στα Τέμπη. Είναι η μάνα που κλαίει για το χαμό του παιδιού της (που μια μάνα, όσο χρονών και να είναι η ίδια και το παιδί της, δεν της αξίζει να το νεκροφιλήσει) και είναι αυτή που θα φωνάζει. Δε θα φωνάζει όμως “ΓΙΑΤΙ?”, αλλά “ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ!”, καθώς δεν πρόκειται για ανθρώπινο λάθος, ή τύχη ή θυσία (όπως χαρακτηρίστηκε από κάποιους, ως η αφορμή για να φτιαχτεί επιτέλους το σιδηροδρομικό δίκτυο), αλλά για δολοφονία.
Τα παιδιά μας δεν ήθελαν να πεθάνουν. Ήθελαν να ζήσουν, να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους. Δεν ήταν αυτή η μοίρα τους. Ούτε ήταν η τραγική θυσία , όπως αναφέρθηκε πολλές φορές, αλλά ήταν το αποτέλεσμα μια χρόνιας εγκληματικής οικονομικής απάτης . Ανθρωποθυσίες δεν συμβαίνουν το 2023. Μόνο σκόπιμες παραλείψεις, εγκληματικές παραβάσεις και αδιαφορία για τον άνθρωπο.
Απόσπασμα από την ομιλία της κα Μαρίας Καρυστιανού στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο
Ζούμε από τύχη μερικές φορές, αλλά όταν ζεις σε μία σάπια κοινωνία και μπαίνεις σε ένα τρένο (σαν κάτι τελείως απλό) και πεθαίνεις και αυτό θεωρείται απόλυτως φυσιολογικό, τότε πρέπει να δεις και να σκεφτείς τι πηγαίνει λάθος στην κοινωνία που ζούμε (αν έχουμε την τύχη δηλαδή να ζούμε και να μιλάμε αυτή τη στιγμή).
Υποτίθεται πως ένας πολίτης έχει το δικαίωμα να προστατεύται από το ίδιο το κράτος και όχι να ζει “αναλώσιμα”, δηλαδή να ζει, να είναι ενεργός πολίτης μέχρι τη στιγμή που δε θα χρειάζεται πια ή απλά θα “εξοντωθεί” τυχαία.
Στις 28 Φεβρουαρίου κάθε χρόνο δε θα κλαίμε μόνο για τους αδικοχαμένους των Τεμπών, δε θα κλαίμε από συμπαράσταση προς τους συγγενείς των θυμάτων, αλλά θα κλαίμε για τους ίδιους μας τους εαυτούς. Θα κλαίμε που είμαστε τυχεροί που δεν πεθάναμε όλα αυτά τα χρόνια που ταξιδεύαμε με τρένο, θα κλαίμε για την άδικη ζωή μας , που ζούμε σε μία κοινωνία που δεν υπάρχει έλεος και σεβασμός στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ότι είμαστε πιόνια, παίκτες ενός συστήματος που ανά πάσα στιγμή μπορεί να μας σκοτώσει χωρίς να μπορούμε να αντιδράσουμε και να πιστεύουμε ότι ζούμε σαν αυτόνομα άτομα.
Προτιμώ λοιπόν να πεθάνω από φυσικά αίτια (να πει ο ίδιος μου ο οργανισμός ότι τελείωσα και ολοκλήρωσα τον σκοπό μου), παρά να με σκοτώσουν!
Κανένα από τα θύματα δεν κατάλαβε ότι τα όνειρά του τελείωσαν, γιατί κανείς τους δεν επέλεξε να τα τελειώσει. Δεν ήρθε η ώρα τους να φύγουν, αλλά κάποια αποφάσισαν να “σπάσουν το ρολόι” και να σταματήσουν το χρόνο στις 28/2/2023 και ώρα 23:22
Αυτό το άρθρο είναι αφιερωμένο σε εσάς τους 57 υπέροχους ανθρώπους, τις 57 υπέροχες ψυχές που δεν είχαν την τύχη να τελειώσουν με γαλήνη και χαμόγελο τα όνειρά τους.
Δεν θα σας ξεχάσουμε ποτέ!
