Τέχνες

Πες μου

Στη σκιά μου,

Τι βλέπεις;

Κι όταν όλα σωπαίνουν και κρύβονται,

Τι προσπαθείς να ψάξεις απάνω μου;

Στης όψης την μέθη μου,

Τι βρίσκεις χαμένο;

Πιότερο στα χείλη μου, τι αντικρύζεις;

Στο διάφανο στήθος μου,

Ακούς μελωδίες;

Στα μάτια μου θαρρώ, τι θα τάξεις τις νύχτες;

Στα βλέφαρα μου, βλέπεις;

Τα άστρα κοιμούνται.

Κι όταν το κορμί μου γυμνό παραδίδω,

Στα διάφανα χέρια σου, τι θα μου κάνεις;

Τι ψηλαφίζεις στην σάρκα μου, σε νύχτες απόκρυφες;

Στις παρυφές μου, ποιό ταξίδι σου βρίσκεις;

Κι όταν μ’αγγίζεις στις λαγόνες την μέση,

Σε δωμάτιο άδειο,

Φωτιά στα μάτια σου, γίνομαι…

Μούσα δική σου.

Πές μου.

Μίλα μου.

Νιώσε με μέσα σου.

Ρούφηξε τους χυμούς των υμένων μου.

Κι όταν η ηδονή σου, μ’ακουμπά,

Εγώ μπορώ κι ανασαίνω…

Κι η δική μου ηδονή, τι σου φέρνει;

Πες μου, τι βλέπεις σε μένα;

Κι αλήθεια τι ερωτεύτηκες πάνω μου,

Γύρω μου, μέσα μου;

Άννα Εμμανουήλ

Ονομάζομαι Άννα Εμμανουήλ και σπουδάζω στο Παιδαγωγικό Τμήμα Ειδικής Αγωγής. Για μένα η γραφή αποτελεί μια πηγή που σου δίνει την λάμψη να τινάζεις τις σκέψεις σου στο χαρτί. Νιώθεις πως εξωτερικεύεις όσα έχεις μέσα σου. Ένα φορτίο περιέργειας φεύγει αβίαστα. Βλέπεις τον δικό σου κόσμο σε ύλη. Είσαι ένα μικρος θεός στον δικό σου κόσμο. Με τις δικές σου σκέψεις, τα όνειρα και τα συναισθήματα. Μπορείς να ακουμπάς τον πόνο, την χαρά σου, το άδικο, το μίσος… Εξασκείς το μυαλό σου να κοιτάζει αλλιώς τα πράγματα. Πιο λιτά. Πιο απέριττα. Με τα δικά σου χρώματα. Κάθε έργο μια μυρωδιά, ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα που ένιωσες. Ο χρόνος δεν σταματάει. Συλλογιέσαι βαθιά αυτά που γράφεις. Άλλες φορές πετάς, και σκίζεις τα χαρτιά. Δεν είναι πάντα η στιγμή της έμπνευσης. Χωρίς έκσταση δεν υπάρχει έμπνευση. Στο τέλος το μόνο που απομένει είναι η ελευθερία. Γιαυτό κάθε φορά που εκφράζεσαι, πρέπει να είσαι ο καλύτερος σου εαυτός. Η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου…

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Back to top button