Στο έργο του φιλοσόφου Πλάτωνα «Συμπόσιο» μπορεί κανείς να διαβάσει έναν από τους ωραιότερους μύθους για τον έρωτα και την ανθρώπινη φύση όπως την γνωρίζουμε σήμερα. Στον πλατωνικό αυτό διάλογο ο Αριστοφάνης δίνει μια εξήγηση για το φαινόμενο των ερωτευμένων που νιώθουν «ολοκληρωμένοι» όταν βρίσκουν τον σύντροφο τους.
Στα αρχαία χρόνια, τα γένη του ανθρώπου ήταν τρία και όχι δύο. Υπήρχε το αρσενικό, το θηλυκό και ένα τρίτο, το ανδρόγυνο. Το αρσενικό αποτελούνταν από δύο αντρικά κεφάλια, τέσσερα χέρια και τέσσερα πόδια. Το θηλυκό, από δύο γυναικεία κεφάλια, τέσσερα χέρια και τέσσερα πόδια. Το ανδρόγυνο, από ένα κεφάλι αντρικό, ένα γυναικείο, τέσσερα χέρια και τέσσερα πόδια. Οι άντρες είχαν ως προέλευση τον Ήλιο, οι γυναίκες τη Γη ενώ οι ανδρόγυνοι τη Σελήνη.
Λόγω της κατασκευής τους, τα όντα αυτά κινούνταν κυκλικά, σαν ρόδα. Στην αρχαιότητα, άλλωστε η κυκλική κίνηση θεωρούνταν «η τέλεια». Είχαν εκπληκτική δύναμη, σωματική αντοχή, αλλά και πολλή έπαρση. Ήταν μάλιστα, τόσο αλαζόνες που προσπάθησαν να ανέβουν στον Όλυμπο για να πάρουν τη θέση των δώδεκα θεών.
Τότε, ο Δίας και οι άλλοι θεοί κατέστρωσαν ένα σχέδιο για να τους αντιμετωπίσουν. Δεν ήθελαν να τους σκοτώσουν, για να μην αφανίσουν το γένος τους και χάσουν τις τιμές και τις θυσίες που τους πρόσφεραν, οπότε σκέφτηκαν να τους αποδυναμώσουν. Ο Δίας έστειλε λοιπόν κεραυνούς εναντίον τους και τους έκοψε στη μέση.
Με αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκαν οι άνθρωποι όπως τους γνωρίζουμε σήμερα. Εμείς, δηλαδή.
Όταν η φύση τους διχοτομήθηκε, το κάθε μισό ποθούσε το άλλο του μισό. Έψαχναν να βρεθούν σε όλη την πλάση. Έτσι εξηγείται ο ετεροφυλόφιλος έρωτας, ο οποίος προέρχεται από το ανδρόγυνο φύλο. Ο άντρας έψαχνε το άλλο του μισό, τη γυναίκα που κάποτε ήταν μαζί του στο ίδιο σώμα. Και το ανάποδο.
Ο ομοφυλόφιλος έρωτας προέρχεται από το αντρικό και το γυναικείο φύλο. Ο άντρας έψαχνε τον άλλο άντρα με τον οποίο ήταν κάποτε ενωμένοι. Όπως και η γυναίκα έψαχνε την άλλη γυναίκα με την οποία κάποτε μοιράζονταν το ίδιο σώμα.
Ο μύθος λέει ότι όταν έβρισκαν το άλλο τους μισό, αγκαλιάζονταν και παρέμεναν ενωμένοι μέχρι να πεθάνουν από την πείνα και την απραξία, μιας και από φόβο δεν τολμούσαν να χωρίσουν ξανά. Όμως έτσι οδηγούμασταν σταδιακά στον αφανισμό του ανθρώπινου είδους.
Ο Δίας λυπήθηκε για την κατάντια τους και σκέφτηκε το εξής να μεταθέσει τα γεννητικά τους όργανα μπροστά, ώστε να μπορούν να συνευρεθούν έτσι όπως ήταν αγκαλιασμένοι.
Και σε περίπτωση που το αγκάλιασμα ήταν μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας να αναπαραχθούν ενώ αν ήταν ανάμεσα σε άντρα και άντρα ή γυναίκα και γυναίκα, η συνεύρεση οδηγούσε σε κορεσμό, ευχαρίστηση μέσω του οργασμού. Μετά τη συνεύρεση οι άνθρωποι ήταν ελεύθεροι να ξεκουραστούν ή να ασχοληθούν με άλλα ζητήματα της ζωής.
Η ιστορία μας δείχνει την υπέρτατη δύναμη του έρωτα, ικανή να αποκαταστήσει έστω και προσωρινά την διχοτομημένη ανθρώπινη φύση. Δύο άνθρωποι ενώνονται σε ένα όπως παλιά. Έρωτας λοιπόν είναι το ομορφότερο τέλος της αναζήτησης μας για το ολόκληρο.
Σε όλα τα άτομα που εκφράζουν ελεύθερα την φύση τους και σε αυτά που ακόμα αναζητούν τα εαυτά τους!
