Αυτήν την εβδομάδα πραγματοποιήθηκε η πολύ-αναμενόμενη τελετή αφής της Ολυμπιακής φλόγας στα πάτρια εδάφη ενώ ακολούθησε η τιμητική λαμπαδηδρομία αθλητών με Ολυμπιακές και Διεθνείς διακρίσεις κατά την υποδοχή της σε όλη την Ελλάδα. Χθες κατέφθασε και στον Βόλο για να διανυκτερεύσει πριν την μεταφορά της στην Λάρισα.
Κάτι ήταν διαφορετικό όμως αυτήν την φορά στην τελετή αφής. Φαίνεται ότι με τους Ολυμπιακούς του Παρισιού : «Paris 2024» να βρίσκονται ένα άλμα εις μήκος μακριά, κρίθηκε απαραίτητή η αναζωογόνηση των ενδυμασιών των εναρκτήριων τελετών της Ελλάδος (said no one). Οι συγκεκριμένες τελετές συμβολικού χαρακτήρα κάνουν μια αναδρομή κάθε τέσσερα χρόνια, στην γενέτειρα του θεσμού των θρυλικών αυτών αγώνων. Τελετές που έχουμε όλοι δει και γρήγορα ξεχάσει, στα βραδινά δελτία ειδήσεων. Αν με ρωτούσατε για τις παλιές στολές θα σας απαντούσα : «Ναι, άσπρες». Τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά ήταν κλασικές, απλές, αξιοπρεπείς και σίγουρα αντάξιες του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Οι διάδοχοί τους ; Its complicating …
Σίγουρα όλοι κάνουμε λάθη. Κάθε προσπάθεια είναι αξιόλογη και αξιοσέβαστη. Αλλά ήμαρτον ! Μιλάμε για την εκπροσώπηση μιας χώρας. Την απόδοση φόρου τιμής σε ένα από τα μακροβιότερα έθιμα που αντιπροσωπεύει την ευγενή άμιλλα, τον αθλητισμό και τον εορτασμό των ανθρώπινων δυνατοτήτων. Πώς γίνεται να ξεκινήσει η διοργάνωση με κάτι που δεν είναι καν καλοραμμένο, με ένα project βεβιασμένο (Στο Παρίσι μάλιστα, την πρωτεύουσα της υψηλής ραπτικής); Εμφανή φερμουάρ καθόλη την τελετή, άνισες ραφές, μοτίβα που δεν συμπίπτουν, και κάτι σαν τσέπη πάνω στον γοφό.
Οι στολές (γιατί περί αποκριάτικων στολών μιλάμε) θυμίζουν κλινοσκεπάσματα από Temu. ΟΚ, η Ελλάδα δεν φημίζεται για την βιομηχανία μόδας, αλλά σίγουρα υπάρχει μια χούφτα αξιόλογων Ελλήνων σχεδιαστών με παγκόσμια φήμη που θα μπορούσαν να επιτελέσουν θαυμάσιο έργο. Και η ίδια η Κατράντζου είναι ικανή για καλύτερα αποτελέσματα, το έχει αποδείξει άλλωστε και στο παρελθόν.
Η Μαίρη Κατράντζου δεν είναι και καμία άσχετη. Έχει πετύχει στο εξωτερικό και έχει σχεδιάσει αρκετές κολεξιόν εμπνευσμένες από το πολιτισμικό της background. Δεν είμαι φαν του έργου της γιατί για εμένα είναι ολίγον κιτς, αλλά σε κάποιους το Versace αλλά ελληνικά, βρήκε απήχηση. Κανείς πάντως δεν προέβλεψε τον εκτροχιασμό αυτής της συνεργασίας. Προς τιμήν της σχεδιάστριας, όλη αυτή η διαδικασία μεταφοράς σκυτάλης από την προηγούμενη σχεδιάστρια των ενδυμασιών στην νυν, αποτελεί μιας μορφής δωρεά στο ελληνικό κράτος, αφού δεν είναι αμειβόμενη εργασία.
Σε απλά λόγια η διαδικασία είναι η εξής. Η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή (ΕΟΕ) επιλέγει σχεδιαστές με τους οποίους υπογράφει συμβάσεις – συμφωνίες που έχουν μορφή χορηγίας, δηλαδή δεν χρησιμοποιούνται κρατικά χρήματα για την δημιουργία των ενδυμάτων. Επιτυχές παράδειγμα είναι η συνεργασία 2016 – 2022 με την Κύπρια σχεδιάστρια Ελένη Κυριάκου, και τα πτυχωτά υφάσματα άξια να τα φοράει μια Καρυάτιδα της Ακρόπολης. Στον αντίποδα η νέα σύμβαση 2024, με τα φλατ, άψυχα τυπώματα που εύστοχα χαρακτήρισε ο Ανδρέας Μικρούτσικος «Να ντυθώ Ακρόπολη για να θυμίζω Ελλάδα; Είναι ατυχές». Από γυναίκες ομοιάζουσες με αγάλματα σε κινούμενες κολώνες Ιονικού ρυθμού.
Οι νέες ενδυμασίες των ιερειών, όπως και η σχεδιάστρια τους, δέχθηκαν πιο σκληρά σχόλια και από το ύφασμα που χρησιμοποιήθηκε, όταν έγινε η παρουσίασή τους στο κοινό. Ίσως φταίει το υλικό, ίσως η στάμπα, ίσως ο τρόπος που πλασαρίστηκε η συνεργασία που ήταν βεβιασμένος και καθόλου μελετημένος. Τα πάντα είναι marketing!
Βλέποντας τες μετά από τις κριτικές του προηγούμενου μήνα (όπου ξεκίνησα και την συγγραφή του άρθρου), μπορώ να πω ότι η ιδέα ήταν καλή, η εκτέλεση όχι. Ο κόσμος υπέρβαλε με την καυστικότητα. Η επιλογή χρωμάτων ήταν ενδιαφέρουσα και αν τα σχέδια πάνω τους ήταν ανάγλυφα και όχι τυπωμένα τότε θα ήταν όντως εντυπωσιακές και δεν θα θύμιζαν προϊόντα των Shein και AliExpress … σε στυλ «assembled in China Designed in Greece».
