Από μια πόλη, που έχει χάσει καιρό τον χτύπο της και χαροπαλεύει να τον ξαναβρεί, απομακρύνομαι κρυφά, φανερά, διστακτικά. Μια διαδρομή μες του μυαλού μου την ψευδαίσθηση ή μια χιλιομετρική απόσταση που με κρατά ασφαλή, από όλα εκείνα που ζουν μέσα της, μα έχουν χάσει την πυξίδα τους προς τον ορίζοντα της καρδιάς τους.
Ψάχνω το φως εκείνο που θα σβήσει για να φανεί ο δρόμος μου που ακόμη δεν έχει φωτιστεί τόσο.
Ψάχνω το σκοτάδι εκείνο, που θα φανεί για να σβήσει το παλιό φως του χθες μου, που πια, δεν πρέπει να έχει θέση στη ζωή μου.
Φεύγω, φεύγω με τα χιλιόμετρα να προστίθενται στο κορμί μου μα όχι στην ψυχή μου! Ποτέ ξανά εκεί ταμπέλες, σημάνσεις και φανάρια κόκκινα, που δεν έβαλα εγώ, με τα χέρια μου.
Ναι! Για την ψυχή μου πια είναι ταξίδι, για εκείνη είναι χρόνος μέσα στο χρόνο! Φως μέσα στης δίψας της την αθέατη όψη. Εκείνη μόνο ζωή αναζητά, τη ζωή εκείνη που φοβάται τόσο ο θάνατος! Έτσι καταφέρνει πάντα να νικά, έτσι μπορεί να συνεχίζει να ελπίζει, έτσι προχωρά παρακάτω, πάντα δυνατή κι ας μένει μόνη!
Απλώνω τα ακροδάχτυλά μου στα παγκάκια, τα δέντρα, την πέτρα, το χώμα κι όλα είναι τόσο σωστά! Ένα ταξίδι που χρόνια ζούσε μέσα μου, μα ποτέ στης ύλης μου την αφή δεν κατάφερνε να φτάσει, να γίνει δρόμος στα χέρια μου και βήματα στα πόδια μου. Δεν σταματώ να περπατώ! Όσα βήματα γίνουν, όσα τα επιλέξεις από μόνος σου, δεν θα τα ξεχάσεις ποτέ! Δεν θα φύγουν ποτέ! Θα είναι μόνο και πάντα δικά σου κι αυτό το πάντα σε ξεκουράζει πάντα…
Το Φως τους είναι ζωντανό!
Το Σκοτάδι τους νύχτα που σου θυμίζει να νιώθεις την κάθε σου στιγμή!
Κι εγώ που τόσο καιρό έψαχνα το φως εκείνο που θα σβήσει για να φανεί ο δρόμος μου που ακόμη δεν είχε φωτιστεί τόσο;
Κι εγώ που τόσο καιρό έψαχνα το σκοτάδι εκείνο, που θα φαινόταν για να σβήσει το παλιό φως του χθες μου, που δεν έπρεπε πια να έχει θέση στη ζωή μου;
Είχα μείνει πίσω σε εκείνη την πόλη δίχως βήματα! Δίχως μπροστά, σε μια πόλη που ολοένα έχανε το χρώματα της κι έκλεβε χρώμα από το δικό μου! Κι εγώ την άφηνα, τη λυπόμουν κι έτσι έμενα εκεί, προσποιούμενη πως ανήκα εκεί! Μου έπαιρνε, μου έκλεβε καθετί δικό μου, γινόταν ο καθρέπτης μου, μα εγώ δεν ήμουν μέσα της πια, μου τα ‘χε πάρει όλα!
Όλα! Τις αναπνοές, τα βήματα, τα μέτρα που εγκατέλειψαν τα χιλιόμετρα του “φεύγω”, του “δεν μου κάνει πια το εδώ”!Δεν το θέλω αυτό για εμένα!
Ως εδώ ήταν η πόλη αυτή! Ως εδώ οι δρόμοι, ως εδώ οι τοίχοι της, τα φανάρια της, οι λακκούβες της, οι μονόδρομοι και τα αδιέξοδα! Φεύγω μακριά για την δική μου πολιτεία! Φεύγω μακριά για τον δικό μου τόπο! Χαράσσω τους δικούς μου δρόμους, χτίζω τα δικά μου τείχη!
Οικοδομώ από την αρχή, μέχρι εκεί που το Φως, δεν θα κρύβει και δεν θα βρίσκει εμπόδια να κρυφτεί.
Οικοδομώ από την αρχή, μέχρι εκεί που το Σκοτάδι, δεν θα φοβάται το δάκρυ του και δεν θα φοβάται να ανάβει το Φως μήπως το δουν.
Οικοδομώ από την αρχή, μηδενίζοντας όλες μου τις αποστάσεις από το χθες, δεν είναι εχθρός μου πια το χθες!
Δική μου η πολιτεία, δικοί μου και οι χάρτες της! Δική μου η πολιτεία, δικοί μου κι οι κανόνες της!
Δική μου πολιτεία μεθυσμένη μ’έρωτα και ποίηση…
