Κι αν με έπλασε ο θεός με χώμα και ύδωρ,
Εγώ πλάθω και πλάθομαι κάθε στιγμή.
Ο άνεμος βρήκε το στήθος μου ανοικτό και με πάγωσε.
Φύσηξε μέσα μου ρέοντα αστέρια στην καρδιά μου
Έλουσε στο μέτωπο μου την λάμψη.
Τα μάτια μου δεν βλέπουν παρά μόνο φλόγα.
Ρέουσα απλότητα και βάθος.
Μένει για πάντα δεν σταματά.
Και πλάθω και πλάθομαι κάθε στιγμή,
Στην αφή των δακτύλων μου περίεργο το φως της ημέρας.
Και δυο τριαντάφυλλα τα χείλη μου να προσμένουν, ερώνται.
Να μου φυσάει το κόκκινο φόρεμα η Δύση…
Και ο ουρανός, απόκρημνος αισθησιασμός στην όψη μου.
Και να πλάθω και να πλάθομαι κάθε στιγμή.
Τυλίγοντας μέσα μου γαλήνη απόκοσμη κι ελπίδα.
Και μια ωδή των ανθών να με ραντίζουν με άρωμα.
Πλάθω και πλάθομαι κάθε στιγμή.
Με ήλιο, αγάπη και ποίηση…
