Σήμερα η μέρα ήταν από τις πιο δύσκολες που είχε αντιμετωπίσει τον τελευταίο καιρό… είχε φύγει και ένιωθε μόνη, αλλά σηκώθηκε από το κρεβάτι να ξεκινήσει τη μέρα της, όχι όμως πριν αντικρίσει τον ουρανό, να νιώσει ζωντανή και να δει τα χρώματά του… ο ουρανός είχε κρυφτεί πίσω από την αέρινη μάζα των σύννεφων που πρόσταζαν να ρίξουν απειλητικά τις πρώτες σταγόνες της βροχής…
Η κοπέλα κινήθηκε στο χώρο και ένιωσε να την αγκαλιάζει μια γνωστή μυρωδιά, αυτή που την οδηγούσε σε εκείνον, αυτή η μυρωδιά που την έκανε να χαμογελάει, να τον θυμάται και να ανυπομονεί πότε θα ξανά ιδωθούν… Άρχισε να ξυπνάει από τον λήθαργός της και να ανοίγει στωικά τα μάτια της… που σήμερα έβλεπαν τον κόσμο λίγο διαφορετικά… πιο μοναχικά… αυτό ένιωθε… μοναξιά…
Άνοιξε το τετράδιο της και σιγά σιγά αποτύπωνε στο χαρτί τα βαθύτερα συναισθήματά της… άρχισε να τα μετατρέπει σε ένα ποίημα, με πρωταγωνιστή εκείνον και έμπνευσή της… το άρωμά του… Έτσι, με βήματα αργά και σταθερά, έβγαζαν νόημα οι στίχοι στο μυαλό της, είχε πάρει τίτλο το ποίημά της… και ξεκίνησε να το διαβάζει…
Η μοναξιά είναι ο χειρότερος εχθρός, λείπεις κάθε βράδυ, μα με αγγίζεις σαν άνεμος γλυκός.
Η αγάπη σου ήταν αρκετή να με φωτίσει, μα η απουσία σου σαν πόνος να με χτυπήσει.
Σε σκέφτομαι περισσότερο απ’ όσο ομολογώ, σε λατρεύω από την γη ως τον ουρανό.
Για ένα σου φιλί ξαγρυπνώ και από μακριά με την ανάμνησή σου ζω.
Είναι ατέλειωτη αυτή η μοναξιά, αυτή που μου γεμίζει τα τετράδια.
Η έμπνευσή μου είσαι εσύ…
Και στη μοναξιά μου, συντροφιά έγινες εσύ…
Αυτό ήταν το ποίημα της και ανυπομονούσε να του το διαβάσει την επόμενη φορά που θα συναντηθούν… ίσως λίγο μελαγχολικό… αλλά γεμάτο έρωτα και αναμνήσεις…
Το κορίτσι σήκωσε το κεφάλι της ψηλά και ένιωσε υπερήφανη για το κατόρθωμα της… η γκρίζα, άσχημη διάθεσή της εξαφανίστηκε… τώρα όσα ένιωθε τα έλεγε αυτό το ποίημα…
