Ο χρόνος κυλά…
Αλώβητα…
Με μια μνήμη μεθυσμένη στο μύρο…
Με μιαν αγάπη ποτισμένη με λάβρα.
Μια νύχτα σαν κι αυτή
Μέσα στην υγρή σιωπή.
Ξεγλιστρώ την μισή μου καρδιά.
Να συναντήσω τον ήλιο,
Στης νύχτας τη σκιά
Και στην αγκαλιά μιας ηδονής σκοτεινής και πλανεύτρας.
Και πάλι κρύβομαι.
Πως βρέθηκα εδώ;
Στης φυγής το κορμί του ουρανού μου,
Ανασαίνω.
Απ’του χθες τη φυλακή
Ξεμακραίνω.
Πως βρέθηκα εδώ;
Και ακροβατώ γυμνή στη σκηνή δίχως λόγια και αγγίγματα.
Πως;
Δυο μέρες μόνο…
Προσμένω.
Σαν αστραπή στην δίνη της Ποίησης…
Χιλιάδες σκιές λουλουδιών…
Να μου υφάνουν φορέματα…
Να χυθούν απάνω μου σαν μυστικός καταρράκτης αγάπης…
Σαν λάμψη απόκοσμη στα μάτια μου…
Δυο μέρες μόνο…
Αισθάνομαι.
Της νύχτας το φίλημα.
Νοτισμένο σα μύρο.
Θυμίζεις στο πέρασμα.
Δυο μέρες μονάχα προσμένω…
Εμπνευσμένο από μια μελωδία θεάρεστη…
