Στο ελληνικό ποδόσφαιρο αρχικά η ύπαρξη και εν συνεχεία η χρήση Ελλήνων ποδοσφαιριστών γίνεται όλο και πιο σπάνιο φαινόμενο τα τελευταία χρόνια. Υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι που έχουν συντελέσει σε αυτή την κατάσταση, όπως η λογική των ομάδων οι οποίες βασίζονται σε έμπειρους ξένους ακόμα και για rotation, ή και η έλλειψη υπομονής των οπαδών οι οποίοι συχνά θέλουν άμεσα αποτελέσματα. Οι λόγοι αυτοί όμως δεν θα αναπτυχθούν περισσότερο σε αυτό το κείμενο.
Ο Παναιτωλικός κόντρα σε αυτή τη ροή είναι μία ομάδα που τα τελευταία χρόνια έχει δώσει ιδιαίτερη βάση στις ακαδημίες του, με διόλου ευκαταφρόνητα αποτελέσματα. Αρκετοί ποδοσφαιριστές που έκαναν τα πρώτα τους βήματα στο Αγρίνιο πλέον αγωνίζονται στις επαγγελματικές τόσο του εσωτερικού όσο και του εξωτερικού. Σήμερα είχα την χαρά και τη τιμή να μιλήσω με τον Αλέξανδρο Μαλή, ποδοσφαιριστή και εκ των αρχηγών του Παναιτωλικού, ο οποίος μας δίνει μία μικρή ελπίδα πως ίσως υπάρχει μέλλον στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Αρχικά θα σε ξεκινήσω από λίγο πιο πίσω. Πώς ήταν η πρώτη σου επαφή με το ποδόσφαιρο?
Η πρώτη μου επαφή με το ποδόσφαιρο ήταν από τότε που γεννήθηκα. Δεν θυμάμαι πότε να ήθελα κάτι άλλο, πάντα κλωτσούσα μια μπάλα. Μετά πήγα στην 1η Ακαδημία που ήταν ο Τσάμης, μετά στο Ελαιόφυτο και μετά στους Άτλαντες Αγρίνιου. Από εκεί μετά βρέθηκα στον Παναιτωλικό.
Σαν ιστορία εγώ τη θυμάμαι λίγο εξωτερικά, αλλά πως είχες ζήσει τη χρονιά που πήρατε το σχολικό πρωτάθλημα? Αν θυμάμαι καλά ήταν το 2015
Ναι η αλήθεια είναι όταν ήταν ένα πολύ όμορφο συναίσθημα. Ξεχωριστό γιατί καταφέραμε κάτι που κανείς δεν πίστευε και αφήσαμε ιστορία στο σχολείο (σ.σ. 1ο ΕΠΑΛ Αγρινίου) που όσες γενιές να περάσουν θα βλέπουν το κύπελλο και θα βλέπουν τα ονόματα τα οποία το κατάφεραν. Επίσης εκείνη την χρονιά ήταν και το Μουντιάλ λυκείων (σ.σ. στη Γουατεμάλα) το οποίο δεν συμμετείχαμε διότι το κράτος για πρώτη φορά δεν έβαλε τα χρήματα και έτσι χάσαμε την ευκαιρία να παίξουμε με άλλες χώρες και ίσως να κερδίζαμε κάτι παραπάνω σε μόρια για τα παιδιά που ήθελαν να σπουδάσουν.
Με τα παιδιά εκείνα έχεις ακόμα επαφές? Με αρκετούς λογικά θα ήσουν και συμπαίκτης στην Κ20 του Παναιτωλικού
Η αλήθεια είναι έχουμε χαθεί ξέρεις άλλοι έφυγαν για άλλες πόλεις, αλλά μιλάμε ναι πολλές φορές. Ναι στην Κ20 ήταν ο Μωραΐτης, ο Μαγγίνας, και ο Θεοδωρόπουλος αν δεν ξεχνάω κάποιον τότε.
Το άλμα από τη χρονιά που ήσουν δανεικός στο να είσαι βασικός σε σχεδόν κάθε παιχνίδι εσύ πως το διαχειρίστηκες τόσο ποδοσφαιρικά αλλά και ψυχολογικά?
Η αλήθεια είναι δεν περίμενα να γυρίσω στον Παναιτωλικό μετά τον Αμφίλοχο. Στάθηκα τυχερός που ήταν στην ομάδα τότε (σ.σ. ο Τραϊανός Δέλλας) και με είχε δει στον τελικό κυπέλου με την ΑΕΜ και ζήτησε να γυρίσω την νέα χρονιά για προετοιμασία. Με δουλειά και υπομονή κατάφερα να γίνω βασικός, αλλά είχα και ανθρώπους που με βοηθούσαν όπως ο Βασίλης Μπορμπόκης, ο Δημήτρης Μπουρουτζίκας και σίγουρα ο Γιάννης Νταλακούρας.
Παίζει καθόλου ρόλο στο τι παίρνεις εσύ σαν ποδοσφαιριστής από το τι θέση αγωνιζόταν ο εκάστοτε προπονητής στην καριέρα του από άποψη συμβουλών και καθοδήγησης? Πχ ο Τραϊανός Δέλλας ήταν στόπερ ενώ ο Γιάννης Αναστασίου ήταν σέντερ φορ.
Σίγουρα και από τους δυο έχω πάρει πολύ σημαντικά πράγματα. Από τον Δέλλα με την εμπειρία και με όλα αυτά που έχει καταφέρει κάθε συμβουλή ήταν πολύ σημαντική και τις έχω κρατήσει και με έχουν βοηθήσει. Από τον Αναστασίου σαν σέντερ φορ ξέρει πολύ καλά τις αδυναμίες κάποιου στόπερ. Για παράδειγμα θα μου πει τι του έκανε την ζωή δύσκολη όταν ήταν ποδοσφαιριστής και θα πρέπει να κάνω και εγώ αντίστοιχα δύσκολη τη ζωή του αντίπαλού μου.
Σου είχα πει όταν σου έστειλα για να κανονίσουμε για τη συνέντευξη για το χειροκρότημα στο ματς με τον Ατρόμητο. Πώς περνάει σε εσένα η αγάπη του κόσμου τόσο εντός όσο και εκτός γηπέδου δεδομένου ότι είσαι από το Αγρίνιο?
Σίγουρα την αγάπη του κόσμου την έχω λάβει κάθε φορά που έχω μπει στο γήπεδο. Το ζεστό χειροκρότημα που λαμβάνω και τα πολύ όμορφα λόγια εκτός γηπέδου με βοηθούν και μου δίνουν κίνητρο να δίνω τον καλύτερο μου εαυτό.
Έχοντας ήδη συμπληρώσει 87 εμφανίσεις με τον Παναιτωλικό σε πρωτάθλημα και κύπελλο, ποιο θα ήθελες να είναι το μήνυμα σου στα παιδιά που μεγαλώνουν και σαν εσένα αγαπούσαν το ποδόσφαιρο και θέλουν να ασχοληθούν με αυτό, τη στιγμή που εσύ τα έχεις καταφέρει περίφημα?
Έχοντας κάνει 3 φορές δοκιμαστικά στον Παναιτωλικό πριν με διαλέξουν θέλω να πω σε όλα τα παιδιά να μην τα παρατάνε ποτέ. Όσες φορές και να νιώσουν την απόρριψη να συνεχίσουν για τα όνειρα τους. Με δουλειά και υπομονή θα καταφέρουν τα πάντα.
Όλα αυτά τα χρόνια από όταν ξεκίνησες τη πορεία σου σαν επαγγελματίας αλλά και με την ανανέωση πέρυσι που έγινε σε ένα αρκετά κομβικό χρονικό σημείο, τι συνεργασία υπήρχε με τη διοίκηση? Είναι ευρέως γνωστό ότι ο κ. Κωστούλας είναι από τους πολύ καλούς ανθρώπους του ποδοσφαίρου αλλά πως είναι να το ζεις από μέσα?
Πραγματικά ο κύριος Κωστούλας είναι άνθρωπος παράδειγμα. Τα όσα έχει προσφέρει σε αυτόν τον τόπο, σε αυτή την ομάδα και σε εμάς προσωπικά, που χωρίς αυτόν πολύ πιθανόν να μην είχαμε ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο, το ελάχιστο που μπορούμε να πούμε είναι ένα τεράστιο ευχαριστώ. Με την ανανέωση καταλαβαίνεις ότι είναι ένας άνθρωπος που βλέπει και επιβράβευει την προσπάθεια που κάνουμε.
Θες να κάνεις και μία εκτίμηση για το παιχνίδι με την Λαμία αύριο?
Πιστεύω αν είμαστε συγκεντρωμένοι και παίξουμε το ποδόσφαιρο που μπορούμε θα κερδίσουμε.
Και σαν τελευταία ερώτηση, ποια είναι η πιο χαρακτηριστική στιγμή στο μυαλό σου με τη φανέλα του Παναιτωλικού, είτε θετική είτε αρνητική?
Αρνητική δεν έχω κάποια που να μου μείνει. Καλές έχω πολλές, αλλά θυμάμαι έντονα το πρώτο γκολ που πέτυχα με τον Άρη.
Δεν έχει σημασία πόσες φορές θα πέσεις, αρκεί κάθε φορά να σηκώνεσαι και να προσπαθείς περισσότερο. Ο Αλέξανδρος είναι ένας άνθρωπος που έχει αντιμετωπίσει δυσκολίες, τραυματισμούς και ατυχίες σε κάθε παιχνίδι όμως μπαίνει πιο δυνατός και δίνει το 100% (και μπορώ να το επιβεβαιώσω αυτό έχοντας παρακολουθήσει σχεδόν κάθε παιχνίδι που έχει αγωνιστεί). Πόσο μάλλον αν συμπεριλάβουμε και το ότι παίζει για την ομάδα της πόλης του. Με 87 εμφανίσεις στα 26 του και το φράγμα του τριψήφιου να είναι όλο και πιο κοντά στο σπάσιμο, κανείς δεν ξέρει πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει. Το μόνο σίγουρο είναι πως αν το ποδόσφαιρο μας είχε περισσότερους Αλέξανδρους, θα ήταν σε μία πολύ καλύτερη κατάσταση.
