Απλά μην αγχώνεσαι, όλα καλά θα πάνε! Ναι, σίγουρα στο τέλος της μέρας, κάποιας μέρας, όλα θα βρούν τη λύση τους. Το ζήτημα είναι ,ότι δεν είναι για όλους το ίδιο εύκολο να φτάσουν σε εκείνη. Φανταστείτε πως είμαστε χαρακτήρες σε videogame, δεν βρισκόμαστε στο ίδιο επίπεδο δυσκολίας και αυτό είναι εντάξει. Πάντα μπορούμε να πατήσουμε restart και τελικά να νικήσουμε, ωστόσο το άγχος είναι σαν κάποιος άλλος να βάζει συνεχώς μια αντίσταση στον δικό σου μοχλό. Πόσο εύκολο είναι λοιπόν να τελειώσεις την πίστα;
Ένας άνθρωπος που πάσχει, από οποιαδήποτε αγχώδη διαταραχή, βιώνει διαρκώς μια κατάσταση κινδύνου. Το σώμα του και το μυαλό του λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο, που αντιμετωπίζει ένα άτομο μια κατάσταση αδρεναλίνης, όπως το να κατεβαίνει μια βουνοπλαγιά. Μια μόνιμη ταχυπαλμία, όλα μπορούν να πάνε λάθος και δεν υπάρχει περιθώριο για αυτό. Τρέμουλο, θωλούρα και συνεχείς σκέψεις, ότι δεν είναι σε θέση να κάνει τίποτα σωστά. Σιγά σιγά είναι συνεχώς κουρασμένος, καθώς είναι μόνιμα σε μια κατάσταση αυτοσυντήρησης. Χάνεται και όταν δεν έχει τον απόλυτο έλεγχο αποσυγκεντρώνεται τόσο, που γίνεται επιθετικός στους γύρω του, αφού δεν είναι σε θέση να τον καταλάβουν -μεταξύ μας ευτυχώς- και ταυτόχρονα αμυντικός σε κάθε βοήθεια για τον ίδιο λόγο. Δεν μπορούν να τον καταλάβουν ,συνεπώς δεν μπορούν να τον βοηθήσουν.
Αφήνει έτσι για κάποιο καιρό το παιχνίδι, δεν έχει πλέον τον ίδιο ενθουσιασμό να το τελειώσει και δεν έχει δεύτερο χειριστήριο να δώσει σε κάποιον άλλον για να παίξουν μαζί. Είναι μόνος. Αφήνει την κασέτα να σκονίζεται σε κάποια γωνιά του δωματίου του και το μικρόβιο, που του αρρωσταίνει το μυαλό συνεχίζει σχολαστικά την κοπιαστική δουλειά του. Και τότε καταλαβαίνει, ότι δεν πρόκειται για κανένα μικρό δαιμόνιο, ή ιούς στο παιχνίδι του, παρά για το ίδιο του το χέρι ,που ασκεί την πίεση στον μοχλό του. Και τότε ξεκινάει πραγματικά η πίστα.
Δεν είναι εύκολο, αλλά όπως προανέφερα έχει αρκετό χρόνο να παλέψει με τους “κακούς” του παιχνιδιού, να επιδιορθώσει τους ιούς της κασέτας του και να πάει σε κάποιον φυσικοθεραπευτή, ώστε να αντιληφθεί ,γιατί τα χέρια του ασκούν τόση πίεση στον μοχλό. Με μια ανάσα, ή και περισσότερες στο τέλος μιας μέρας, κάποιας μέρας, θα καταφέρει να φτάσει στην επόμενη πίστα.
