Γενική

25

Το πρώτο βήμα είναι να βρεις το κουράγιο να ανοίξεις τη βαλίτσα σου.

Την κοιτάς για ώρες σα λευκό χαρτί που περιμένει τις κατάλληλες λέξεις,

μα δεν τις έχεις.

Δεν ξεκινάς με τις βολικές σου πιτζάμες και τις κάλτσες,

Μα με τη μπλούζα που σου ‘κανε δώρο κι έχεις να βάλεις απ’ το ‘20

Και νιώθεις χαζή που δεν την πίστεψες που σου λεγε,

Όταν στην έδωσε πως να φύγει δεν υπάρχει περίπτωση

Αντί να βάλεις τις φωτογραφίες σε ένα άλμπουμ στη γωνία,

Ή – ακόμα καλύτερα – σε μια κάρτα μνήμης,

Τις έχεις σκορπίσει σε όλη τη βαλίτσα,

Από τύψεις που τίποτα δεν ήταν αρκετό για να μείνεις.

Κλείνεις τη πόρτα πίσω σου μα κρατάς το κλειδί

Με τη ευτυχία ότι δεν αφήνεις μέσα το κενό,

μα ένα κεφάλαιο που αξίζει τον κόπο.

Έτσι κλείνεις επιτέλους το φερμουάρ.

Και βάζεις τα κλάματα γιατί δε χωράνε όλα!

Λες και χωρέσανε όλα ποτέ, λες και είναι μυστικό

πως αν δεν αφήσεις λίγο χώρο,

δεν θα φέρεις τίποτα νέο στον γυρισμό.

Σημασία δεν έχει να μείνεις το ‘25

Σημασία έχει τι θα ‘χει μείνει στα 25

Και τι θα θυμάσαι 25 χρόνια μετά

Φένια Παπαδούλη

Ο Μεγαλύτερος μου φόβος ήταν πάντα ότι κοιτώντας πίσω δεν θα έχω τίποτα να θέλω να γυρίσω. Έτσι προσπάθησα να πάρω τη ζωή και να την χρωματισω. Είπα να κάνω το ίδιο και με το λευκό χαρτί. Έλα μαζί μου !

Σχόλια

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Back to top button